πιροπλάσμωση

η, Ν

1. ιατρ. νόσος οφειλόμενη σε πρωτόζωο τού γένους babesia, παράσιτο τών ερυθρών αιμοσφαιρίων που μεταδίδεται από νυγμό ακάρεως

2. (κτην.) ομάδα ζωονόσων τών κατοικίδιων ζώων που προκαλούνται από είδη τού πρωτοζώου βαβεσία ή πιρόπλασμα και μεταδίδονται από ακάρεα, αλλ. βαβεσίωση ή μπαμπεσίωση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. piroplasmosis < piroplasma (βλ. λ. πιρόπλασμα)].